အေရာင္မ်ားဆီ တုိးဝင္ၾကည့္ျခင္း
(၁)
စကၠဴစ ျဖဴျဖဴေလးေတြ ေၾကမြ လြင့္စင္သြားတဲ့အခါ စိတ္ထဲ အထီးက်န္မႈဟာ အေရာင္ေတြအျဖစ္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ စိမ္းညိဳ႕ အုံ႔ဆိုင္းေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ အရိပ္ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္သက္သာရာ ရေစမယ့္ အေရာင္ တစ္ခုခုေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ အမွန္တကယ္ လိုအပ္မွာပါပဲ။ စံပယ္ပန္းေလးလို ျဖဴဆြတ္ ေမႊးပ်ံ႕ျခင္း၊ ခ်စ္သူရဲ႕ ပန္းေသြးႏုေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းေတြလို ခ်ိဳရီ ႏူးညံ့ျခင္း တစ္ခုခုေပါ့ . . .။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းေတြဆီ စိတ္နဲ႔တိုး၀င္သြားေတာ့ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ျဖဴတဲ့ ႏွင္းရဲ႕ အေရာင္ကို ေတြ႔ရတယ္။ အေမွာင္မွာ ၫိႈးငယ္ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ထိုင္ေနပါတယ္ ဟိုးေ၀းေ၀းက အလင္းေရာင္ရယ္. . .
(၂)
ငယ္ဘ၀ရဲ႕မိုးတိမ္ေတြ အိမ္အျပင္တြင္ ၫိႈ႔ေနတုန္းပင္ ရွိလိမ့္မည္။ ပ်ိဳးခင္းစိမ္းစိမ္း လယ္ကြင္းေတြ၊ တက္ေရႏွင့္အတူ ၀ါဆို၊ ၀ါေခါင္မိုးကလည္း ေဖြးေဖြးလႈပ္မွ်ပင္။ ခ်မ္းလြန္းလွ ေအးလြန္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ေနျပန္သည္။ ၀မ္းနည္းသည့္ အခါလည္း ရွိတတ္ျပန္သည္။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေနရာပဲ ေရာက္ေနေရာက္ေန ငယ္ဘ၀ရဲ႕မိုးရာသီေတြဆီ သတိရ ဆြတ္က်င္ရသည္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ မက်က္ေတာ့မယ့္ ဒဏ္ရာကို ခင္တြယ္ ယုယရသလို ရင္၌နင့္နင့္သည္းသည္း ျဖစ္ရသည္။ နာၾကင္ဖြယ္ မိုးေရစက္ေတြလို မေမ့ေပ်ာက္ႏုိင္စရာ။ ခုခ်ိန္ထိ စြဲလမ္းစြာ၊ စြဲျမဲစြာ မက္ေနရတဲ့ မယဥ္မ႐ိုင္း အိပ္မက္ေတြပါပဲ။ မုိုးေတြ သည္းလွ်င္ျဖင့္ အိမ္ကို လြမ္းျမဲလြမ္းရသည္။
(၃)
ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားဘ၀က အသံေတြမွာ အေရာင္ရွိသည္ဟု ယံုၾကည္ကာ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အသံကို အေရာင္ခြဲဲၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ တခ်ိဳ႕က ၀ါဂြမ္းေလးလို ျဖဴႏုေသာအေရာင္ျဖင့္ ႏႈးည့ံလွသည္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေရလို ၾကည္လင္ေသာ အေရာင္ျဖင့္ ေလၫွင္းလို ညင္သာသည္။ ေသြးလို နီေမွာင္၍ ရဲရင့္သည္။ မိုးသားလို ျပာစင္၍ ၿငိမ္းခ်မ္းသည္။ ေရႊလို ၀င္း၀ါ၍ တည္ၿငိမ္ခန္႔ထည္ေသာ အေရာင္လည္းရွိသည္။ တခ်ိဳ႕အသံက င႐ုပ္သီးမွည့္လို စူးရဲ၍ ပူေလာင္သည္။ တခ်ိဳ႕အသံက လမိုက္ညလို နက္ေမွာင္၍ ရာသီဥတုသာယာသလို ပကတိ ႐ိုးသားသည္။ လျပည့္ညလို လင္းပ၍ ၾကင္နာေႏြးေထြးျခင္းလည္းရွိသည္။ တခ်ိဳ႕က ေကာက္႐ိုးလို ၀ါက်င္ ေျခာက္ေသြ႔၍ လွ်ိဳ႕၀ွက္သည္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ သစ္ပင္ေတြလို စိမ္း၍ အရာရာ ေပးဆပ္ ျဖည့္ဆည္းလိုသည္။ ပန္းေရာင္၊ လိေမၼာ္ေရာင္ စသျဖင့္ မ်ိဳးစံုပင္။ ေျပာင္းဖူးေရာင္၊ ႏြားႏို႔လို ေကြကာအုပ္လို ျဖဴျဖဴဥဥ အေရာင္ေတြကိုပင္ ထူးထူးျခားျခား ႐ူးသြပ္စြာ ခြဲျခားၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္။ စိတ္ပ်က္အားငယ္စရာ၊ ၀မ္းနည္းနာက်င္စရာေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ထိုအေရာင္ေတြႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနခဲ့ပါသည္။
ပစၥဳပၸန္ကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ အတိတ္ကို ေက်ာခိုင္းျပစ္ခဲ့သည္။ ခ်စ္လ်က္ စြန္႔လြတ္ခဲ့ရေသာ အျဖဴႏွင့္ နက္ျပာသည္ မခ်စ္ဘဲ ေအာင့္ကာနမ္းခဲ့ရေသာ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ ၿပိဳးျပက္ျပက္ ေအာက္တြင္ ေ၀၀ါး၍ က်န္ေနခဲ့သည္။ မိသားစု၊ ခ်စ္သူ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေ၀းရာ. . . ခ်စ္ေသာ အေရာင္ေတြနဲ႔ ေ၀းရာ. . .။ ေခတ္ရဲ႕ ေတာင္းဆိုရာ ေရႊ႕ေျပာင္း ေမ်ာပါလာခဲ့ေသာ တစ္ခုတည္းေသာ အညွာရဲ႕ အသီးတစ္ရာထဲမွာ အသီးကေလး တစ္လံုးမွ်သာ။ အိမ္နဲ႔ ေ၀းရာ ထြက္ခြာလာခဲ့ေသာ ေျခလွမ္းေတြသည္ အိမ္ဆီ ျပန္ဖို႔ရာ ခက္ခဲတတ္မွန္း ခုမွသိခဲ့ရသည္။ ေခတ္သည္ အရာရာ ေျပာင္းလဲပစ္ခဲ့ၿပီ။ တိုးတက္ခဲ့ၿပီလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ အလွမ္းကြာေသာ တစ္ျခားနယ္ပယ္မွ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ရွည္ေ၀းစြာ မစဥ္းစားဘဲ ထားခဲ့ႏုိင္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ အနီးစပ္ဆံုး ရင္ထဲက ႏွလံုးသားကိုေတာ့့ သံသယရွိစြာ ေမးခြန္းထုတ္ ရလိမ့္ဦးမည္။ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ ဖြဲ႔သီထားေသာ သံေယာဇဥ္ အသီးအခုိင္ေလးေတြ တခ်ိဳ႕ ေၾကြက်လြင့္စင္လ်က္၊ တခ်ိဳ႕ ႐ိုးတံၫွာေလးေတြ နာက်င္ ႏြမ္းနယ္လ်က္၊ တခ်ိဳ႕ ေျခာက္ေသြ႔ အထီးက်န္လ်က္။ တခ်ိဳ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ လမ္းမေတြဆီ တိုး၀င္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည္။ အေရာင္ေတြက လင္းလြန္းလို႔ ဘာမွ မျမင္ႏုိင္ေအာင္ ပူေလာင္ ျပင္းျပလြန္းသည္။ တခ်ိဳ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္ႀကီးရဲ႕ စက္ေလွခါးထစ္ေတြေပၚ လိုက္ပါလ်က္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည္။ မျမင္ရေတာ့။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေငးေမာ လြမ္းဆြတ္ရန္သာ။ တခ်ိဳ႕က သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္၊ တခ်ိဳ႕က ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္၊ တခ်ိဳ႕က စက္႐ံုေတြဆီ၊ တခ်ိဳ႕က ဘတ္(စ)ကားေတြေပၚ၊ တခ်ိဳ႕က လူစီးေၾကာင္းႀကီးထဲ အသီးသီး တိုး၀င္လ်က္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည္။ တခါတရံ ျပန္ေပၚလာၿပီး ေတြ႔ဆံုၾက။ ခဏမွ်သာ။ သူေသာက၊ ကိုယ့္ဗ်ာပါဒေတြနဲ႔ ေလာင္ၿမိဳက္လ်က္ အပူမီးကို ကူညဥ္းရန္ပင္ စကားဟဟ မဆိုႏုိင္။ တစ္ခန္းတည္း အတူတူရွိေနလ်က္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းက ေသြးပ်က္ေလာက္ေအာင္ ေခ်ာက္ျခားဖြယ္ ေကာင္းေတာ့သည္။ အခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အသံဟာ အေရာင္ေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီ။ အားလံုးရဲ႕ အသံဟာလည္း အေရာင္ ေျပာင္းသြားခဲ့ေလၿပီ။
(၄)
ဟိုးအေ၀း ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတြင္ တိတ္ဆိတ္ ေအးခ်မ္းစြာ ေနရစ္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း၀ီရကို သတိရေနမိသည္။ မၾကာခင္ ရက္ပိုင္းက မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္တြင္ သူ႔ရဲ႕ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရသည္။ သူ႕ရဲ႕ ကဗ်ာေတြ အက္ေဆးေတြကို ယခုလိုပင္ မၾကာခဏ ေတြ႔ရတတ္ၿမဲ။ တစ္ခါတရံ ၀တၳဳတိုေလးေတြ ေတြ႔ရတတ္သည္။ သူကၿမိဳ႕ေလးတြင္ သူ႕ရဲ႕ ဂီတမိတ္ေဆြေတြႏွင့္ သီခ်င္းေတြေရးလိုက္၊ ဆိုလိုက္။ စက္ဘီးေလး တစ္စီးနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေတြ႔ရလိုက္။ ညဦးပိုင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ဂစ္တာတစ္လက္ ပိုက္လွ်က္ သို႔မဟုတ္ စာေပမိတ္ေဆြ တစ္ဦးစ ႏွစ္ဦးစနဲ႔ အတူထိုင္ ေနလိုက္ျဖင့္ ေတြ႔ရသည္။ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ မိသားစုအလုပ္တြင္ ဝိုင္းဝန္း လုပ္ကိုင္လိုက္ျဖင့္ သူ႕ကို ေတြ႔ရသည္မွာ ရိုးရွင္းသည္ဟု ထင္ရသည္။ ၿမိဳ႕ေလးသို႔ ျပန္ျဖစ္သည့္အခါ ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ သူႏွင့္ ဆံုျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က အေၾကာင္းအရာ ေပါင္းမ်ားစြာ၊ အာရံုေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ေရြ႕လ်ားေနရသျဖင့္ သူႏွင့္ ေတြ႔ရသည္မွာ မိနစ္ပိ္ုင္းမွ်သာ။ ေတြ႕ရတိုင္းတြင္လည္း သူက ေအးေဆးမွ်တစြာ။ သူ႕တြင္ ဘာဗ်ာပါဒမွ မေတြ႕ရ။ ပူပင္မႈ မေတြ႕ရ။ အလ်င္စလို ကိစၥေတြ၊ အေရးႀကီး ေတြ႕ဆံုစရာေတြ၊ မျဖစ္မေန အလုုပ္ေတြ မရွိသလိုပင္ ၿငိမ္သက္လွသည္။ သူ႕တြင္ ေတြ႕ရေသာ အေရာင္မွာ သူ႔ကဗ်ာေတြ အက္ေဆးေတြထဲက လိုပင္ အျဖဴထည္။ သူ႔အက္ေဆးထဲတြင္ ဖတ္ရေသာ စံပယ္ပန္းကံုး ေလးေတြလိုပင္ ျဖဴစင္ ေမႊးပ်ံ႕ေနသည္။ တကယ္ေတာ့့ သူလည္း လူသားတစ္ဦး နည္းတူပင္ အခက္အခဲေတြ၊ ပူပင္ေသာကေတြ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ဝမ္းနည္းစရာေတြ ၊ အခ်စ္အမုန္းေတြ၊ အလြမ္းအေဆြးေတြ ရွိေနမည္မွာ အမွန္ပင္။ သို႔ေသာ္ ထိုအပူအပင္ အေပ်ာ္အေမာေတြ အေပၚ သူ၏ တုန္႔ျပန္ပံုမွာ တစ္ပါးသူ ရိပ္စား ကူးစက္မႈ မရွိေအာင္ ေသြးေအး တည္ၿငိမ္လြန္းသျဖင့္ ေယာက္ယက္ခတ္ တတ္လြန္းေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပင္ သိမ္ငယ္မိသည္။
(၅)
၂၀၀၄ ခုႏွစ္က ရြာသြန္းခဲ့ေသာ မိုးေရစက္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သည္။ ထိုစဥ္က တတိယႏွစ္ ေက်ာင္သားဘဝ ျဖစ္သည္။ မနက္ခင္းသည္ ျပာျပာစင္စင္ ၾကည္လင္လွ်က္ မိုးရနံ႔ႏွင့္ ဆြတ္က်င္ ေအးျမသည္။ ေက်ာင္းသြားရန္ ျပင္ဆင္ ေနရင္းကပင္ စိတ္ထဲ ေပ်ာ္ရႊင္လာမိသည္။ ေက်ာင္းသြားရမည္။
ေက်ာင္းတြင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းတြင္ ခ်စ္ရသူရွိသည္။ ထိုအခ်ိန္က အရာရာ အဆင္ေျပေနသည္ ေတာ့လည္း မဟုတ္။ အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရလွ်င္ ယေန႔တိုင္ ေမ့ပစ္ခ်င္လွ်က္ သတိရေနရေသာ ေန႔ရက္မ်ားစြာ ထိုအခ်ိန္က ရွိခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ေပ်ာ္မိသည္။ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာစိတ္သည္ အရာရာ ပကတိအတိုင္း တုန္႔ျပန္ ခံစားဖို႔ရာ ရိုးသားစြာ အဆင္သင့္ ရွိေနခဲ့သည္။ ေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းလမ္း တစ္ေလွ်ာက္ လတ္ဆတ္ေသာ ေလႏွင့္အတူ ေျမသင္း ရနံ႔ကို ရသည္။ ထိုစဥ္က ေျမႀကီးရဲ႕ ရနံ႔ကို ယခုတိုင္ မေမ့ေသး။ သားငယ္ကို ေထြးေပြ႕ထားေသာ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေႏြးေသာရနံ႔ျဖစ္သည္။ စာသင္ခန္းေရွ႕က ပိေတာက္ပင္မွ အရြက္မ်ားကလည္း စိမ္းညို႔လွ်က္ ေလေျပအလာတြင္ ရြက္ဖ်ားမ်ား တဖ်တ္ဖ်တ္လႈပ္ကာ တြဲခို ဥေနေသာ မိုးေရစက္မ်ားကို ခါခ်ေနသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ ေရစိုသျဖင့္ ကိုယ္လံုးေလး သိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္ ခါခ်ပစ္လိုက္ေသာ ေမြးပြေခြးေပါက္စေလး တစ္ေကာင္ႏွင့္ပင္ တူေနသည္။ ညကမိုးေတြ သည္းစြာ ရြာခဲ့သည္ပဲ။
သူ႔အခန္းဘက္က ျပတင္းေပါက္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ဖြင့္သည္။ အေရွ႕ဘက္ မိုးေကာင္းကင္မွ ေနေရာင္ျခည္သည္ ခ်စ္ရသူရွိရာ စာသင္ခန္းေလးဆီ ျဖာက်လွ်က္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး စိမ့္စိမ့္ေလး ေႏြးေနသည္။ကၽြန္ေတာ္သူရွိရာသြားေတာ့ ညကမိုးစိုသျဖင့္ ပြင့္ရေသာ စံပယ္ပန္းပြင့္ေလးလို ခ်စ္ရသူက လန္းဆန္း ေမႊးျမလွ်က္၊ မႈန္႔ညက္ျဖဴလြင္လွ်က္ ။ စံပယ္ပြင့္ေလး ေသလို႔ ဝင္စားတဲ့ မိန္းကေလးဟု ကၽြန္ေတာ္က ခ်စ္စႏိုး တင္စားခဲ့ဖူးသည္။ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သည္။ ထိုအခ်စ္ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ခဲ့သည္။ သူ႕ေၾကာင့္ငိုခဲ့ ၊ သူ႕ေၾကာင့္ရယ္ခဲ့၊ သူ႔ေၾကာင့္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့၊ သူ႔ေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းခဲ့သည္။ သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္သည္ ရိုးသားခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ သက္ေရာက္သည့္အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္က တုန္႔ျပန္ခဲ့သည္။ သူက အျဖဴဆို ကၽြန္ေတာ္လည္း အျဖဴ၊ သူက အျပာဆို ကၽြန္ေတာ္က အျပာေပါ့။ သူ႔မိသားစု၊ သူ႔ဘဝတစ္စိတ္တစ္ပိုင္း အေၾကာင္း ခင္မင္စိတ္ႏွင့္ ေျပာျပစဥ္က ေပ်ာ္ရႊင္၍ ေဖးမ နားေထာင္ခဲ့သည္။ မိုးေတြရြာတုန္း သူ႔ထီးေအာက္မွ မလိုက္ရန္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဝမ္းနည္းလို႔ မဆံုး။ ထိုစဥ္က သူ႔အရြယ္ ႏုငယ္လြန္းသည္ကို မေတြးအား ဝမ္းနည္းရန္သာ စိတ္ေဇာက ထက္သန္ခဲ့သည္ေလ။ သူႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရိုးတံနာေနတဲ့ သစ္ရြက္ေလးလိုု၊ ဖ်က္ကနဲ အက္ကြဲသြားေတာ့မယ့္ ေျမပန္းအိုးေလးလို အရာရာ ထိလြယ္ရွလြယ္ ႏုနယ္လြန္းသည္။ သူ႔အတြက္ ကဗ်ာေတြ ေရးခဲ့သည္။ သူ႔အတြက္ ေက်ာင္းစာေတြ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ သူ႔အတြက္ အိပ္မက္ေတြ မက္ခဲ့သည္။ သူ႔အတြက္ သန္႔စင္ခဲ့သည္။ သူ႔အတြက္ ရိုးသားခဲ့သည္။ သူ႔အတြက္ ရဲရင့္ခဲ့သည္။ သူ႔အတြက္ ခ်စ္ခဲ့သည္။ သူ႔အတြက္ ရွင္သန္ခဲ့ပါသည္။
(၆)
ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ ထိုစဥ္ကလို ရူးသြပ္မႈမ်ိဳးျဖင့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ဖို႔ရာ ယခုအခ်ိန္တြင္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့သည္မွာ အမွန္ပင္။ သူ႔အေပၚ ခိုင္က်ည္ တည္တံ့ေနေသာ သစၥာတရားႏွင့္ သူႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ စြဲလမ္းမက္ေမာမႈမ်ိဳး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့။ ထိုရူးမူးလြတ္လပ္ေသာ အခ်စ္ဆီခ်ဥ္းကပ္ဖို႔ရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔စိတ္တြင္ ရိုးသားေသာ အေရာင္အဆင္း လံုေလာက္ေအာင္ မရွိေတာ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ ခုအခ်ိန္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို စိတ္ဝင္စားမိသည္ ဆိုလွ်င္ အလံုးစံု ရိုးသားျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း ဝန္ခံရပါလိမ့္မည္။ ထို႔အတူပင္ တစ္ျခားသူေတြဆီမွာ ရွိေသာမာယာ အေရာင္အဆင္းေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က အလိုလို ရိပ္စားမိလွ်က္သား ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ရိုးသားမႈကို မေတြ႕ရ။ ကိုယ့္တြင္ မရွိေသာ အရာတစ္ခုကို တစ္ပါးသူထံတြင္ ရွာေဖြျခင္းမွာ တရားမွ်တမႈ ရွိပါ့မလား။ သို႔မဟုတ္ မိုက္မဲျခင္းလား။ ေမးခြန္းေတြက မြန္းၾကပ္ဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ မခ်စ္ေသာ မိုးရာသီမ်ား အေၾကာင္းကို ေျပာဆိုရန္ မသင့္ေတာ္ေတာ့ပါ။
(ရ)
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို လြမ္းေနပါသည္။ ဟိုးအေဝး ဇာတိၿမိဳ႕ငယ္ေလးမွ သူငယ္ခ်င္းဝီရကို လြမ္းသည္။ ၂၀၀၄ခုႏွစ္က ရြာသြန္းခဲ့ေသာ မိုးေရစက္မ်ားကို လြမ္းသည္။ ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသားဘဝက သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အသံကို လြမ္းသည္။ ငယ္ဘဝရဲ႕ မိုးတိမ္ေတြကို လြမ္းသည္။ မိသားစုႏွင့္ အိမ္ကို လြမ္းသည္။
“တကယ္ေတာ့ လြမ္းတယ္ဆိုတာ စံပယ္ပန္းေလးေတြကို သီငင္ရသလိုမ်ိဳးပဲ ျဖစ္သည္” ဟု ဝီရကေတာ့ သူ႔အက္ေဆးထဲတြင္ ေရးခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနထိုင္ရာ ကမာၻသည္ အေရာင္အေသြးမ်ားစြာျဖင့္ စံုလင္လွသည္။ ေရာင္စံုကမာၻထဲတြင္ ေေနထိုင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ကိုယ္ပိုင္ အေရာင္တစ္ခုစီျဖင့္ ရွင္သန္ ထြန္းလင္းၾကရၿမဲပင္။ မိမိရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အေရာင္သည္ တျခားသူ စိတ္ထိခိုက္ နာက်င္ေစဖို႔ထက္ စိတ္ေက်နပ္ခ်မ္းေျမ့ေစမည့္ အေရာင္ျဖစ္မည္ဆိုလွ်င္ မ်ားစြာ ႏွစ္လိုေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေကာင္းလာလိမ့္မည္ဟု ထင္ေနမိသည္။
ျဖဴစင္ျခင္းသည္ အလြမ္းျဖစ္မည္ ဆိုပါက အဲဒီ ပန္းကေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ႏွစ္သက္စြာ သီငင္ေနခ်င္ပါသည္။
မင္းစိုးရာ
၂၉.၁၂.၀၉
စကၠဴစ ျဖဴျဖဴေလးေတြ ေၾကမြ လြင့္စင္သြားတဲ့အခါ စိတ္ထဲ အထီးက်န္မႈဟာ အေရာင္ေတြအျဖစ္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ စိမ္းညိဳ႕ အုံ႔ဆိုင္းေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ အရိပ္ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္သက္သာရာ ရေစမယ့္ အေရာင္ တစ္ခုခုေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ အမွန္တကယ္ လိုအပ္မွာပါပဲ။ စံပယ္ပန္းေလးလို ျဖဴဆြတ္ ေမႊးပ်ံ႕ျခင္း၊ ခ်စ္သူရဲ႕ ပန္းေသြးႏုေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းေတြလို ခ်ိဳရီ ႏူးညံ့ျခင္း တစ္ခုခုေပါ့ . . .။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းေတြဆီ စိတ္နဲ႔တိုး၀င္သြားေတာ့ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ျဖဴတဲ့ ႏွင္းရဲ႕ အေရာင္ကို ေတြ႔ရတယ္။ အေမွာင္မွာ ၫိႈးငယ္ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ထိုင္ေနပါတယ္ ဟိုးေ၀းေ၀းက အလင္းေရာင္ရယ္. . .
(၂)
ငယ္ဘ၀ရဲ႕မိုးတိမ္ေတြ အိမ္အျပင္တြင္ ၫိႈ႔ေနတုန္းပင္ ရွိလိမ့္မည္။ ပ်ိဳးခင္းစိမ္းစိမ္း လယ္ကြင္းေတြ၊ တက္ေရႏွင့္အတူ ၀ါဆို၊ ၀ါေခါင္မိုးကလည္း ေဖြးေဖြးလႈပ္မွ်ပင္။ ခ်မ္းလြန္းလွ ေအးလြန္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ေနျပန္သည္။ ၀မ္းနည္းသည့္ အခါလည္း ရွိတတ္ျပန္သည္။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေနရာပဲ ေရာက္ေနေရာက္ေန ငယ္ဘ၀ရဲ႕မိုးရာသီေတြဆီ သတိရ ဆြတ္က်င္ရသည္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ မက်က္ေတာ့မယ့္ ဒဏ္ရာကို ခင္တြယ္ ယုယရသလို ရင္၌နင့္နင့္သည္းသည္း ျဖစ္ရသည္။ နာၾကင္ဖြယ္ မိုးေရစက္ေတြလို မေမ့ေပ်ာက္ႏုိင္စရာ။ ခုခ်ိန္ထိ စြဲလမ္းစြာ၊ စြဲျမဲစြာ မက္ေနရတဲ့ မယဥ္မ႐ိုင္း အိပ္မက္ေတြပါပဲ။ မုိုးေတြ သည္းလွ်င္ျဖင့္ အိမ္ကို လြမ္းျမဲလြမ္းရသည္။
(၃)
ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားဘ၀က အသံေတြမွာ အေရာင္ရွိသည္ဟု ယံုၾကည္ကာ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အသံကို အေရာင္ခြဲဲၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ တခ်ိဳ႕က ၀ါဂြမ္းေလးလို ျဖဴႏုေသာအေရာင္ျဖင့္ ႏႈးည့ံလွသည္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေရလို ၾကည္လင္ေသာ အေရာင္ျဖင့္ ေလၫွင္းလို ညင္သာသည္။ ေသြးလို နီေမွာင္၍ ရဲရင့္သည္။ မိုးသားလို ျပာစင္၍ ၿငိမ္းခ်မ္းသည္။ ေရႊလို ၀င္း၀ါ၍ တည္ၿငိမ္ခန္႔ထည္ေသာ အေရာင္လည္းရွိသည္။ တခ်ိဳ႕အသံက င႐ုပ္သီးမွည့္လို စူးရဲ၍ ပူေလာင္သည္။ တခ်ိဳ႕အသံက လမိုက္ညလို နက္ေမွာင္၍ ရာသီဥတုသာယာသလို ပကတိ ႐ိုးသားသည္။ လျပည့္ညလို လင္းပ၍ ၾကင္နာေႏြးေထြးျခင္းလည္းရွိသည္။ တခ်ိဳ႕က ေကာက္႐ိုးလို ၀ါက်င္ ေျခာက္ေသြ႔၍ လွ်ိဳ႕၀ွက္သည္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ သစ္ပင္ေတြလို စိမ္း၍ အရာရာ ေပးဆပ္ ျဖည့္ဆည္းလိုသည္။ ပန္းေရာင္၊ လိေမၼာ္ေရာင္ စသျဖင့္ မ်ိဳးစံုပင္။ ေျပာင္းဖူးေရာင္၊ ႏြားႏို႔လို ေကြကာအုပ္လို ျဖဴျဖဴဥဥ အေရာင္ေတြကိုပင္ ထူးထူးျခားျခား ႐ူးသြပ္စြာ ခြဲျခားၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္။ စိတ္ပ်က္အားငယ္စရာ၊ ၀မ္းနည္းနာက်င္စရာေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ထိုအေရာင္ေတြႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနခဲ့ပါသည္။
ပစၥဳပၸန္ကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ အတိတ္ကို ေက်ာခိုင္းျပစ္ခဲ့သည္။ ခ်စ္လ်က္ စြန္႔လြတ္ခဲ့ရေသာ အျဖဴႏွင့္ နက္ျပာသည္ မခ်စ္ဘဲ ေအာင့္ကာနမ္းခဲ့ရေသာ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ ၿပိဳးျပက္ျပက္ ေအာက္တြင္ ေ၀၀ါး၍ က်န္ေနခဲ့သည္။ မိသားစု၊ ခ်စ္သူ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေ၀းရာ. . . ခ်စ္ေသာ အေရာင္ေတြနဲ႔ ေ၀းရာ. . .။ ေခတ္ရဲ႕ ေတာင္းဆိုရာ ေရႊ႕ေျပာင္း ေမ်ာပါလာခဲ့ေသာ တစ္ခုတည္းေသာ အညွာရဲ႕ အသီးတစ္ရာထဲမွာ အသီးကေလး တစ္လံုးမွ်သာ။ အိမ္နဲ႔ ေ၀းရာ ထြက္ခြာလာခဲ့ေသာ ေျခလွမ္းေတြသည္ အိမ္ဆီ ျပန္ဖို႔ရာ ခက္ခဲတတ္မွန္း ခုမွသိခဲ့ရသည္။ ေခတ္သည္ အရာရာ ေျပာင္းလဲပစ္ခဲ့ၿပီ။ တိုးတက္ခဲ့ၿပီလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ အလွမ္းကြာေသာ တစ္ျခားနယ္ပယ္မွ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ရွည္ေ၀းစြာ မစဥ္းစားဘဲ ထားခဲ့ႏုိင္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ အနီးစပ္ဆံုး ရင္ထဲက ႏွလံုးသားကိုေတာ့့ သံသယရွိစြာ ေမးခြန္းထုတ္ ရလိမ့္ဦးမည္။ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ ဖြဲ႔သီထားေသာ သံေယာဇဥ္ အသီးအခုိင္ေလးေတြ တခ်ိဳ႕ ေၾကြက်လြင့္စင္လ်က္၊ တခ်ိဳ႕ ႐ိုးတံၫွာေလးေတြ နာက်င္ ႏြမ္းနယ္လ်က္၊ တခ်ိဳ႕ ေျခာက္ေသြ႔ အထီးက်န္လ်က္။ တခ်ိဳ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ လမ္းမေတြဆီ တိုး၀င္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည္။ အေရာင္ေတြက လင္းလြန္းလို႔ ဘာမွ မျမင္ႏုိင္ေအာင္ ပူေလာင္ ျပင္းျပလြန္းသည္။ တခ်ိဳ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္ႀကီးရဲ႕ စက္ေလွခါးထစ္ေတြေပၚ လိုက္ပါလ်က္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည္။ မျမင္ရေတာ့။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေငးေမာ လြမ္းဆြတ္ရန္သာ။ တခ်ိဳ႕က သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္၊ တခ်ိဳ႕က ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္၊ တခ်ိဳ႕က စက္႐ံုေတြဆီ၊ တခ်ိဳ႕က ဘတ္(စ)ကားေတြေပၚ၊ တခ်ိဳ႕က လူစီးေၾကာင္းႀကီးထဲ အသီးသီး တိုး၀င္လ်က္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည္။ တခါတရံ ျပန္ေပၚလာၿပီး ေတြ႔ဆံုၾက။ ခဏမွ်သာ။ သူေသာက၊ ကိုယ့္ဗ်ာပါဒေတြနဲ႔ ေလာင္ၿမိဳက္လ်က္ အပူမီးကို ကူညဥ္းရန္ပင္ စကားဟဟ မဆိုႏုိင္။ တစ္ခန္းတည္း အတူတူရွိေနလ်က္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းက ေသြးပ်က္ေလာက္ေအာင္ ေခ်ာက္ျခားဖြယ္ ေကာင္းေတာ့သည္။ အခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အသံဟာ အေရာင္ေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီ။ အားလံုးရဲ႕ အသံဟာလည္း အေရာင္ ေျပာင္းသြားခဲ့ေလၿပီ။
(၄)
ဟိုးအေ၀း ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတြင္ တိတ္ဆိတ္ ေအးခ်မ္းစြာ ေနရစ္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း၀ီရကို သတိရေနမိသည္။ မၾကာခင္ ရက္ပိုင္းက မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္တြင္ သူ႔ရဲ႕ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရသည္။ သူ႕ရဲ႕ ကဗ်ာေတြ အက္ေဆးေတြကို ယခုလိုပင္ မၾကာခဏ ေတြ႔ရတတ္ၿမဲ။ တစ္ခါတရံ ၀တၳဳတိုေလးေတြ ေတြ႔ရတတ္သည္။ သူကၿမိဳ႕ေလးတြင္ သူ႕ရဲ႕ ဂီတမိတ္ေဆြေတြႏွင့္ သီခ်င္းေတြေရးလိုက္၊ ဆိုလိုက္။ စက္ဘီးေလး တစ္စီးနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေတြ႔ရလိုက္။ ညဦးပိုင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ဂစ္တာတစ္လက္ ပိုက္လွ်က္ သို႔မဟုတ္ စာေပမိတ္ေဆြ တစ္ဦးစ ႏွစ္ဦးစနဲ႔ အတူထိုင္ ေနလိုက္ျဖင့္ ေတြ႔ရသည္။ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ မိသားစုအလုပ္တြင္ ဝိုင္းဝန္း လုပ္ကိုင္လိုက္ျဖင့္ သူ႕ကို ေတြ႔ရသည္မွာ ရိုးရွင္းသည္ဟု ထင္ရသည္။ ၿမိဳ႕ေလးသို႔ ျပန္ျဖစ္သည့္အခါ ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ သူႏွင့္ ဆံုျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က အေၾကာင္းအရာ ေပါင္းမ်ားစြာ၊ အာရံုေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ေရြ႕လ်ားေနရသျဖင့္ သူႏွင့္ ေတြ႔ရသည္မွာ မိနစ္ပိ္ုင္းမွ်သာ။ ေတြ႕ရတိုင္းတြင္လည္း သူက ေအးေဆးမွ်တစြာ။ သူ႕တြင္ ဘာဗ်ာပါဒမွ မေတြ႕ရ။ ပူပင္မႈ မေတြ႕ရ။ အလ်င္စလို ကိစၥေတြ၊ အေရးႀကီး ေတြ႕ဆံုစရာေတြ၊ မျဖစ္မေန အလုုပ္ေတြ မရွိသလိုပင္ ၿငိမ္သက္လွသည္။ သူ႕တြင္ ေတြ႕ရေသာ အေရာင္မွာ သူ႔ကဗ်ာေတြ အက္ေဆးေတြထဲက လိုပင္ အျဖဴထည္။ သူ႔အက္ေဆးထဲတြင္ ဖတ္ရေသာ စံပယ္ပန္းကံုး ေလးေတြလိုပင္ ျဖဴစင္ ေမႊးပ်ံ႕ေနသည္။ တကယ္ေတာ့့ သူလည္း လူသားတစ္ဦး နည္းတူပင္ အခက္အခဲေတြ၊ ပူပင္ေသာကေတြ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ဝမ္းနည္းစရာေတြ ၊ အခ်စ္အမုန္းေတြ၊ အလြမ္းအေဆြးေတြ ရွိေနမည္မွာ အမွန္ပင္။ သို႔ေသာ္ ထိုအပူအပင္ အေပ်ာ္အေမာေတြ အေပၚ သူ၏ တုန္႔ျပန္ပံုမွာ တစ္ပါးသူ ရိပ္စား ကူးစက္မႈ မရွိေအာင္ ေသြးေအး တည္ၿငိမ္လြန္းသျဖင့္ ေယာက္ယက္ခတ္ တတ္လြန္းေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပင္ သိမ္ငယ္မိသည္။
(၅)
၂၀၀၄ ခုႏွစ္က ရြာသြန္းခဲ့ေသာ မိုးေရစက္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သည္။ ထိုစဥ္က တတိယႏွစ္ ေက်ာင္သားဘဝ ျဖစ္သည္။ မနက္ခင္းသည္ ျပာျပာစင္စင္ ၾကည္လင္လွ်က္ မိုးရနံ႔ႏွင့္ ဆြတ္က်င္ ေအးျမသည္။ ေက်ာင္းသြားရန္ ျပင္ဆင္ ေနရင္းကပင္ စိတ္ထဲ ေပ်ာ္ရႊင္လာမိသည္။ ေက်ာင္းသြားရမည္။
ေက်ာင္းတြင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းတြင္ ခ်စ္ရသူရွိသည္။ ထိုအခ်ိန္က အရာရာ အဆင္ေျပေနသည္ ေတာ့လည္း မဟုတ္။ အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရလွ်င္ ယေန႔တိုင္ ေမ့ပစ္ခ်င္လွ်က္ သတိရေနရေသာ ေန႔ရက္မ်ားစြာ ထိုအခ်ိန္က ရွိခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ေပ်ာ္မိသည္။ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာစိတ္သည္ အရာရာ ပကတိအတိုင္း တုန္႔ျပန္ ခံစားဖို႔ရာ ရိုးသားစြာ အဆင္သင့္ ရွိေနခဲ့သည္။ ေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းလမ္း တစ္ေလွ်ာက္ လတ္ဆတ္ေသာ ေလႏွင့္အတူ ေျမသင္း ရနံ႔ကို ရသည္။ ထိုစဥ္က ေျမႀကီးရဲ႕ ရနံ႔ကို ယခုတိုင္ မေမ့ေသး။ သားငယ္ကို ေထြးေပြ႕ထားေသာ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေႏြးေသာရနံ႔ျဖစ္သည္။ စာသင္ခန္းေရွ႕က ပိေတာက္ပင္မွ အရြက္မ်ားကလည္း စိမ္းညို႔လွ်က္ ေလေျပအလာတြင္ ရြက္ဖ်ားမ်ား တဖ်တ္ဖ်တ္လႈပ္ကာ တြဲခို ဥေနေသာ မိုးေရစက္မ်ားကို ခါခ်ေနသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ ေရစိုသျဖင့္ ကိုယ္လံုးေလး သိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္ ခါခ်ပစ္လိုက္ေသာ ေမြးပြေခြးေပါက္စေလး တစ္ေကာင္ႏွင့္ပင္ တူေနသည္။ ညကမိုးေတြ သည္းစြာ ရြာခဲ့သည္ပဲ။
သူ႔အခန္းဘက္က ျပတင္းေပါက္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ဖြင့္သည္။ အေရွ႕ဘက္ မိုးေကာင္းကင္မွ ေနေရာင္ျခည္သည္ ခ်စ္ရသူရွိရာ စာသင္ခန္းေလးဆီ ျဖာက်လွ်က္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး စိမ့္စိမ့္ေလး ေႏြးေနသည္။ကၽြန္ေတာ္သူရွိရာသြားေတာ့ ညကမိုးစိုသျဖင့္ ပြင့္ရေသာ စံပယ္ပန္းပြင့္ေလးလို ခ်စ္ရသူက လန္းဆန္း ေမႊးျမလွ်က္၊ မႈန္႔ညက္ျဖဴလြင္လွ်က္ ။ စံပယ္ပြင့္ေလး ေသလို႔ ဝင္စားတဲ့ မိန္းကေလးဟု ကၽြန္ေတာ္က ခ်စ္စႏိုး တင္စားခဲ့ဖူးသည္။ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သည္။ ထိုအခ်စ္ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ခဲ့သည္။ သူ႕ေၾကာင့္ငိုခဲ့ ၊ သူ႕ေၾကာင့္ရယ္ခဲ့၊ သူ႔ေၾကာင့္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့၊ သူ႔ေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းခဲ့သည္။ သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္သည္ ရိုးသားခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ သက္ေရာက္သည့္အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္က တုန္႔ျပန္ခဲ့သည္။ သူက အျဖဴဆို ကၽြန္ေတာ္လည္း အျဖဴ၊ သူက အျပာဆို ကၽြန္ေတာ္က အျပာေပါ့။ သူ႔မိသားစု၊ သူ႔ဘဝတစ္စိတ္တစ္ပိုင္း အေၾကာင္း ခင္မင္စိတ္ႏွင့္ ေျပာျပစဥ္က ေပ်ာ္ရႊင္၍ ေဖးမ နားေထာင္ခဲ့သည္။ မိုးေတြရြာတုန္း သူ႔ထီးေအာက္မွ မလိုက္ရန္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဝမ္းနည္းလို႔ မဆံုး။ ထိုစဥ္က သူ႔အရြယ္ ႏုငယ္လြန္းသည္ကို မေတြးအား ဝမ္းနည္းရန္သာ စိတ္ေဇာက ထက္သန္ခဲ့သည္ေလ။ သူႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရိုးတံနာေနတဲ့ သစ္ရြက္ေလးလိုု၊ ဖ်က္ကနဲ အက္ကြဲသြားေတာ့မယ့္ ေျမပန္းအိုးေလးလို အရာရာ ထိလြယ္ရွလြယ္ ႏုနယ္လြန္းသည္။ သူ႔အတြက္ ကဗ်ာေတြ ေရးခဲ့သည္။ သူ႔အတြက္ ေက်ာင္းစာေတြ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ သူ႔အတြက္ အိပ္မက္ေတြ မက္ခဲ့သည္။ သူ႔အတြက္ သန္႔စင္ခဲ့သည္။ သူ႔အတြက္ ရိုးသားခဲ့သည္။ သူ႔အတြက္ ရဲရင့္ခဲ့သည္။ သူ႔အတြက္ ခ်စ္ခဲ့သည္။ သူ႔အတြက္ ရွင္သန္ခဲ့ပါသည္။
(၆)
ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ ထိုစဥ္ကလို ရူးသြပ္မႈမ်ိဳးျဖင့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ဖို႔ရာ ယခုအခ်ိန္တြင္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့သည္မွာ အမွန္ပင္။ သူ႔အေပၚ ခိုင္က်ည္ တည္တံ့ေနေသာ သစၥာတရားႏွင့္ သူႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ စြဲလမ္းမက္ေမာမႈမ်ိဳး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့။ ထိုရူးမူးလြတ္လပ္ေသာ အခ်စ္ဆီခ်ဥ္းကပ္ဖို႔ရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔စိတ္တြင္ ရိုးသားေသာ အေရာင္အဆင္း လံုေလာက္ေအာင္ မရွိေတာ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ ခုအခ်ိန္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို စိတ္ဝင္စားမိသည္ ဆိုလွ်င္ အလံုးစံု ရိုးသားျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း ဝန္ခံရပါလိမ့္မည္။ ထို႔အတူပင္ တစ္ျခားသူေတြဆီမွာ ရွိေသာမာယာ အေရာင္အဆင္းေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က အလိုလို ရိပ္စားမိလွ်က္သား ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ရိုးသားမႈကို မေတြ႕ရ။ ကိုယ့္တြင္ မရွိေသာ အရာတစ္ခုကို တစ္ပါးသူထံတြင္ ရွာေဖြျခင္းမွာ တရားမွ်တမႈ ရွိပါ့မလား။ သို႔မဟုတ္ မိုက္မဲျခင္းလား။ ေမးခြန္းေတြက မြန္းၾကပ္ဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ မခ်စ္ေသာ မိုးရာသီမ်ား အေၾကာင္းကို ေျပာဆိုရန္ မသင့္ေတာ္ေတာ့ပါ။
(ရ)
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို လြမ္းေနပါသည္။ ဟိုးအေဝး ဇာတိၿမိဳ႕ငယ္ေလးမွ သူငယ္ခ်င္းဝီရကို လြမ္းသည္။ ၂၀၀၄ခုႏွစ္က ရြာသြန္းခဲ့ေသာ မိုးေရစက္မ်ားကို လြမ္းသည္။ ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသားဘဝက သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အသံကို လြမ္းသည္။ ငယ္ဘဝရဲ႕ မိုးတိမ္ေတြကို လြမ္းသည္။ မိသားစုႏွင့္ အိမ္ကို လြမ္းသည္။
“တကယ္ေတာ့ လြမ္းတယ္ဆိုတာ စံပယ္ပန္းေလးေတြကို သီငင္ရသလိုမ်ိဳးပဲ ျဖစ္သည္” ဟု ဝီရကေတာ့ သူ႔အက္ေဆးထဲတြင္ ေရးခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနထိုင္ရာ ကမာၻသည္ အေရာင္အေသြးမ်ားစြာျဖင့္ စံုလင္လွသည္။ ေရာင္စံုကမာၻထဲတြင္ ေေနထိုင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ကိုယ္ပိုင္ အေရာင္တစ္ခုစီျဖင့္ ရွင္သန္ ထြန္းလင္းၾကရၿမဲပင္။ မိမိရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အေရာင္သည္ တျခားသူ စိတ္ထိခိုက္ နာက်င္ေစဖို႔ထက္ စိတ္ေက်နပ္ခ်မ္းေျမ့ေစမည့္ အေရာင္ျဖစ္မည္ဆိုလွ်င္ မ်ားစြာ ႏွစ္လိုေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေကာင္းလာလိမ့္မည္ဟု ထင္ေနမိသည္။
ျဖဴစင္ျခင္းသည္ အလြမ္းျဖစ္မည္ ဆိုပါက အဲဒီ ပန္းကေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ႏွစ္သက္စြာ သီငင္ေနခ်င္ပါသည္။
မင္းစိုးရာ
၂၉.၁၂.၀၉
Comments
Post a Comment