ေနေကာင္းလား ေကာင္းႀကီး
ေနေကာင္းလား ေကာင္းႀကီး
ပုသိမ္မွာေတာ့
လမ္းႀကိတ္စက္ေအာက္
ေက်ာက္ခဲေလး ေရာက္သြားၿပီ သူငယ္ခ်င္း။
ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚ
ေျခာက္ေသြ႔သြားတဲ့ ငါတို႔ရဲ႕ အေပ်ာ္ေတြ
ညီေတြ၊ညီမေတြ လွည္းက်င္းႏုိင္ရဲ႕လား
ဘုရားနား နီးေတာ့ ဘုရားအေၾကာင္း
စာအုပ္နား နီးေတာ့ စာအုပ္အေၾကာင္း
မင္းအနား မနီးေပမယ့္ မင္းအေၾကာင္း
ေနေကာင္းရဲ႕လား ေကာင္းႀကီး။
ေကာင္းႀကီးေရ . . .
မင္းေသြးထဲ ေအးခဲေနတဲ့ ေရာ့(ခ္)သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လို
ငါတို႔ကို သတိရပါ
မင္းေျပာခဲ့သလိုေပါ့
တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ထက္
တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အရာေတြကို စားျမံဳ႕ျပန္ရတာ
ပိုအရသာ ရွိပါတယ္။
ေနေကာင္းလား ေကာင္းႀကီး
မင္းေက်ာင္းတက္ေနရၿပီဆို
ငါတုိ႔ကေတာ့
ဘဂၢဒက္မွာ မထူးဆန္းေတာ့တဲ့ လမ္းေဘးဗုံးပဲ
ကြဲခ်င္လည္း ကြဲေပါ့။
ပုသိမ္မွာတုန္းက ရန္ကုန္ ဘယ္ဘက္မွာလဲလို႔ ေမးေတာ့
မင္းေကာင္မေလးအိမ္ဘက္ မင္းက လက္ၫိႈးထိုးျပတယ္
အခုေတာ့ ပုသိမ္ဆိုတာ
ခ်စ္သူေတြ ရွိရာ အရပ္လို႔
ငါလည္း မွတ္သားတတ္ေနၿပီ သူငယ္ခ်င္း။
ေနေကာင္းလား ေကာင္းႀကီး
စေန၊ တနဂၤေႏြဆို ငါနဲ႔ၾကက္ဖေလး ႏွစ္ေယာက္
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ ရွိသမွ် လမ္းေတြ အကုန္ လိုက္ေလွ်ာက္တာပဲ
ဒါေပမယ့္ ဘယ္မွ မေရာက္ပါဘူး
ေနာက္ဆံုးေတာ့ လပြတၱာသား ကဗ်ာဆရာႏွစ္ေယာက္ရဲ႕
သမိုင္းလမ္းဆံုက သတ္သတ္လြတ္ အရက္၀ိုင္းေလးဆီ ေရာက္တယ္
ဒီဇုိင္းဆရာေလး ရဲထြတ္ဦးကေတာ့
လဖက္ဒညင္း ထမင္းတစ္ပြဲနဲ႔
သူရာေမရိယကို
သူ႔ဘက္က အရဲရင့္ဆံုး ကာကြယ္သြားေလရဲ႕။
ေနေကာင္းလား ေကာင္းႀကီး
စက္႐ံုထဲ ေရာက္တဲ့သူဟာ စက္႐ုပ္ေပါ့
စာသင္ခန္းထဲ ေရာက္ေနတဲ့ မင္းကေရာ
ဘာအ႐ုပ္ဘဲ ငါသိခ်င္လိုက္တာ
ေက်ာင္းသားဘ၀ ဓာတ္ပံုထဲမွာ
ငါတို႔အားလံုး ၿပံဳးေနတာ သံသယ ၀င္စရာပဲ။
ေကာင္းႀကီးေရ . . .
မင္းနဲ႔ငါ ေဆာက္မယ့္ အိပ္မက္ကို ဘယ္အင္ဂ်င္နီယာ အပ္မွာလဲ
ငါလည္းည, ညဆို ခႏၶာကိုယ္ကို
အိပ္ယာေပၚ အေလာင္းလို ပစ္တင္ထားရတယ္
အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ဆံပင္ေတြကို ဆြဲဆြဲဆန္႔ေနရတယ္
မ်က္ႏွာက်က္မွာ
လည္ေနတဲ့ ပန္ကာကို အေၾကာင္းမဲ့ စိုက္ၾကည့္ရင္း
ကိုယ္တစ္ျခမ္း ေရာင္ရမ္းေနရတယ္
ရင္ေတြ ပူလြန္းလို႔ ေလာင္းထည့္လိုက္တဲ့ ေရဟာ
လည္ေခ်ာင္း၀မွာ အေငြ႕ျဖစ္တယ္
ပါးစပ္က မႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ အေမာေတြဟာ
အျပင္မွာ မီးထေလာင္ေနရတယ္။
ေကာင္းႀကီးေရ . . .
ငါတို႔ရဲ႕ လူ႔ဘ၀ယႏၲရားမွာ
ဘယ္ၾကမၼာ ေခြးသြားစိတ္မ်ား က်ိဳးပဲ့ေနခဲ့ပါလိမ့္
အတိတ္ကို စြဲလမ္းတဲ့ ေရာဂါနဲ႔ပဲ
အရာရာ ခၽြတ္ေခ်ာ္ တိမ္းပါးခဲ့ရတယ္။
တခ်ိန္က
ေန မဟုတ္ေပမယ့္ လင္းခဲ့ၾကတဲ့ ေန႔ေတြ
ေရႊ မဟုတ္ေပမယ့္ ၀င္းခဲ့ၾကတဲ့ ညေတြ
မင္း နင္းထားတဲ့ ေျမႀကီးဟာ
ငါတို႔ ကိုယ္ပိုင္ေျမႀကီး
ငါတို႔အတြက္နဲ႔ ကမၻာႀကီး မေလးလံေစခဲ့ဘူး။
ငါ့စိတ္ကို ေလာင္ေနတဲ့ ေနေရာင္
ငါတို႔ မီးလိုလည္း ေတာက္ေလာင္ခဲ့ၾကဖူး
ငါတို႔ ေရလိုလည္း ေအးျမခဲ့ၾကဖူးတယ္
ငါတို႔ မိုက္မဲတာ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္
ငါတို႔ လိမၼာတာ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္
ငါတို႔ အရက္ေသာက္တာက အစ အဓိပၸါယ္ ရွိခဲ့ၾကတယ္။
အခုေတာ့
ဘယ္တက္နဲ႔ ေလွာ္ရမွန္း မသိေအာင္ဘဲ
အခ်ိဳးအေကြ႕က ၾကမ္းတမ္းခဲ့ေတာ့
အၫွာေလးတစ္ခုရဲ႕ အသီးတရာ
ေရစီးမွာ ေမ်ာပါခဲ့ရတယ္
ငါဟာ အံု႔သာအံု႔ၿပီး မရြာရဲတဲ့ စိတ္ေပ်ာ့ည့ံသူ မိုးတိမ္
ဒဏ္ရာကို ဇိမ္ခံပစၥည္း တစ္ခုလို အျမဲတမ္း ေခ်ာ့ျမွဴပြတ္သပ္လို႔
အရာရာတိုင္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္ တစ္ခုခ်င္းဆီမွာ
အဓိပၸါယ္ မရွိေတာ့တဲ့ အေၾကာင္း ယံုၾကည္ၿပီးတဲ့ေနာက္
ငါဟာဆင္ေသကို ဖံုးထားတဲ့ ဆိတ္ေရေလးလည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္
ကိုယ္အသက္ ကိုယ္ျပန္ထုပ္ထားရတဲ့
ဖက္ရြက္ေလးလည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္ ေကာင္းႀကီး။
ေကာင္းႀကီးေရ . . .
ငါတို႔ ေက်ာင္းေတာ္သားဘ၀ တအံု႔ေႏြးေႏြး လမ္းေလးကို
မင္းလည္း ေတြးၿပီးသတိရေနမွာေပါ့
အရာရာ မွားပိုင္ခြင့္လည္းရွိ
အရာရာ မွန္ပိုင္ခြင့္လည္းရွိတဲ့ ငါတို႔ရဲ႕ လူငယ္ဘ၀ဟာ
ဘယ္အရာကိုမွလည္း မမွားခဲ့ရ
ဘယ္အရာကိုမွလည္း မမွန္ခဲ့ရဘူး သူငယ္ခ်င္း။
တစ္သင္းလံုး တန္းဆင္းသြားၿပီးတဲ့ေနာက္
တစ္ေယာက္တည္း တင္က်န္ခဲ့တဲ့ ကစားသမားဟာ မင္းပါပဲ
ဘ၀အေပၚ စိတ္ျမဲကိုယ္ျမဲ ရွိႏုိင္တဲ့သူ
လူ႔အႏၶတို႔ရဲ႕ ဖတ္စာအုပ္ထဲက
“ကိုယ္အားဆိုတာ လူမိုက္ ငွား႐ိုက္ျခင္း” ဆိုတဲ့
ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို ပယ္ဖ်က္ပစ္ဖို႔
မင္းေနေကာင္းမွ ျဖစ္မယ္
အ႐ုိင္းအတိုင္း သြားေနတဲ့ ငါတို႔သမိုင္းကို
ယဥ္ေက်းလာဖို႔
မင္းေနေကာင္းမွျဖစ္မယ္
ငါတို႔ဘိုးဘြား အထြတ္အျမတ္ေပၚက
ဖိနပ္ရာေတြကို ျပန္ဖ်က္ပစ္ဖို႔
မင္းေနေကာင္းမွ ျဖစ္မယ္။
ဘယ္လိုလဲ ေကာင္းႀကီး
ေအာင္ေအာင္ဟိန္းကို ေတြ႕ရင္ ေျပာလိုက္ပါ
ကမၻာမွာ ေက်ာက္စိမ္းေတြ ရွားပါးကုန္ၿပီဆိုတဲ့ အေၾကာင္း
ဟိန္ေလးတစ္ေယာက္ကိုေတာ့
ေဆးလိပ္ေတြ သိပ္မေသာက္ပါေစနဲ႔
အျမဲတမ္း ေပးခ်င္ေနသူ သူ႔အတြက္
ငါတို႔ဘက္က ယူစရာ မကုန္ေသးဘူး
ဖိုးထက္ကေတာ့
အရင္လို ကတၱရာလမ္းကို
လက္သီးနဲ႔ ထိုးရေလာက္ေအာင္ မမိုက္ေတာ့ပါဘူး
သူဟာ လြမ္းလည္း လြမ္းတတ္လို႔
သူဟာ ခ်စ္လည္း ခ်စ္တတ္ခဲ့ပါၿပီ။
ငါတို႔ ပုသိမ္ ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ
ဆိုင္ကယ္ကို အျမဲစက္ႏိႈးထားတတ္တဲ့ သားေပါက္အတြက္
ေငြေသာ္တာေရာင္ျခည္ သီခ်င္းေလး ငါက်က္ထားတယ္
ႏွလံုးလွသူ ဆရာ၀န္ႀကီးကေတာ့
ၿပံဳးၿပီး ၾကည့္ေနဦးမွာ ေသခ်ာတယ္။
စိုးမ်ိဳးဦးရယ္၊ ခ်စ္္သူရယ္၊ သားေလးရယ္
ငါတို႔နဲ႔ ေ၀းရာမွာ ေပ်ာ္ေနပါေစေတာ့
ေရြးျမစ္ကိုျဖတ္၊ ျပန္မေလာ့ျမစ္၀ွမ္းတစ္ဖက္က
သူတို႔ ဘီတြတ္ရြာႀကီးကို အသြား
ျမစ္ေလ အ႐ိုင္း အေမွာင္ေတြ တျဖည္းျဖည္း စိုင္းလာခ်ိန္
စက္ေလွေပါင္းမိုးေပၚ
ေအာ္ခ်င္ရာေအာ္ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေတြေလာက္
ငါတို႔ဘ၀ေတြ ေနာက္ထပ္ လြတ္လပ္ခြင့္ ရွိပါဦးမလား။
ပိေတာက္ ရိပ္သာ၊ ေရတမာ
အျမဲတမ္း ျပာေနတဲ့ မ်က္ခင္း
ငါတို႔ နင္းေလွ်ာက္ေနက် ေျမသားလမ္းနီနီ
ထန္းပင္ေတြလည္း စီရရီရွိတဲ့
ေက်ာင္းေတာ္ရာ ‘အပင္ႏွစ္ဆယ္’ရြာေလးရယ္
ရင္ခုန္းမူးမူး ခ်စ္ျခင္း၌ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးခဲ့ရာ
‘မ်ိဳးဆက္သစ္’အေဆာင္ေလးေရွ႕က
‘ညီမွ်ျခင္း’သီခ်င္းညေတြရယ္ . . .။
ရထားသံလမ္း နံေဘး
ခရမ္းခ်ဥ္သီး မီးေလး အျမဲလင္းေနတဲ့ ‘မီ’တို႔ အိမ္ေရွ႕
သူ႔ ပခုံးႏုႏုထက္က
အျပာေရာင္လြယ္အိတ္ေလး ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ မင္းရယ္. . . ။
ငိုလည္းငိုခဲ့ ရယ္လည္းရယ္ခဲ့
လြမ္းလည္းလြမ္းလို႔ ၾကမ္းလည္းၾကမ္းလို႔
ငါဟာ မ်က္စိမကန္းေပမယ့္
ငါဟာ တေစၧမေၾကာက္ခဲ့
အေဆာင္ေဆာင္ အခန္းခန္း မဟုတ္ေပမယ့္
တစ္ေဆာင္တည္း တစ္ခန္းတည္းရွိတဲ့
တစ္ေထာင့္တစ္ညမဟုတ္ေပမယ့္
တစ္ေထာင့္တစ္ညထက္ ပိုတမ္းတရတဲ့
ပုသိမ္စက္မႈဇံုထဲက ငါ့ဒဏ္ရာရအခန္းက်ဥ္းကေလးရယ္
လြမ္းေမာစရာ ပုသိမ္ညေတြေလာက္
ငါတို႔ဘ၀မွာ ေနာက္ထပ္ျဖဴစင္ခြင့္ရပါဦးမလား . . .
အုတ္ခဲက်ိဳးေလး ႏွစ္လံုးနဲ႔ ထူမတ္ထားရတဲ့
ငါတို႔ဘ၀ရဲ႕အလံေတာ္
ေနေရာင္ကို ေမွ်ာ္ရင္း လကြယ္ညေတြနဲ႔လည္း တိုးခဲ့ရပါၿပီ။
ေကာင္းႀကီးေရ . . .
ရန္ကုန္မွာ မ်ဥ္းၾကားဆိုတာကလည္း
ျဖတ္မကူးရဲေလာက္ေအာင္ ေ၀၀ါးလြန္း
အႏၱရာယ္ေတြကလည္း ႏုနယ္လြန္းလို႔
ထိစမ္းလိုက္ရင္ ေယာင္မွား စြဲလမ္းမိေတာ့မယ္။
ငါငိုေနတယ္ ေကာင္းႀကီး
ေငြေၾကးအတြက္ မဟုတ္
ေက်ာ္ၾကားမႈအတြက္ မဟုတ္
ဂုဏ္ျဒပ္ ႐ုပ္၀တၱဳပစၥည္းေတြ အတြက္လည္း မဟုတ္
ခ်စ္ျခင္း၊မုန္းျခင္း၊ဆံုး႐ႈံးျခင္းေတြ အတြက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး
ငါငိုေနတာ
အရြက္ဖံုး ခံထားရတဲ့ ႐ိုးတံၫွာေလးအတြက္
ႀကိဳးမရိွေတာ့တဲ့ စကၠဴစြန္ေလးအတြက္
လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီမႈကို ေရွ႕တန္းတင္ထားရတဲ့
ေဟာ့ဒီေခတ္ႀကီးအတြက္
ခ်စ္သူကိုေပးရမယ့္ အနမ္းကို
တျခားသူဆီ ေပးလိုက္ရတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးအတြက္
အသက္မျပည့္ခင္ ေရာင္းစားခံရတဲ့
ၿမိဳ႕စြန္ၿမိဳ႕ဖ်ား ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုအတြြက္
သစ္သား ဆုတံဆိပ္ကေလးတစ္ခုနဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ခံထားရတဲ့
လူေတာ္ေလးတစ္ေယာက္အတြက္
မဂၤလာဒံု စက္မႈဇံုထဲက အေျခခံ အလုပ္သမားေလးေတြအတြက္
ငါငိုေနတယ္ ေကာင္းႀကီး
ငါတို႔ေခတ္မွာ ငါတို႔ရလိုက္တာ
အဲဒီမ်က္ရည္ေတြပါပဲ ေကာင္းႀကီး။
ေကာင္းႀကီးေရ . . .
ေလယာဥ္ေပၚ ပါသြားတဲ့ မင္းႏွလံုးသားကို ျပန္သိမ္းထား
(Brain Drain တင္ မဟုတ္ဘဲဲ
Heart ပါ Drain သြားတာကေတာ့ ငါလည္း စိတ္မေကာင္းဘူးေပါ့)
အေနၾကာလာေတာ့လည္း ေနၾကာေတြလို
ေနလာရာ အလုိက္သင့္ မ်က္ႏွာမူတတ္သြားမွာပါ. . .
တစ္ခ်ိန္က ငါ့အေမွာင္ညေတြရဲ႕ လွ်ပ္စီးအလင္းေလးဟာ
အခုေတာ့ ငါ့ေကာင္းကင္မွာ အသာဆံုး လမင္း
‘မီ’ကို မင္းလြမ္းသလို
ငါမင္းကို တဖြဖြ လြမ္းလိုက္ပါတယ္ . . .။
ေကာင္းႀကီးေရ . . .
ဘာရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး
တခ်ိန္က် ေသမင္းႏႈတ္ခမ္း၀
ငါတို႔လည္းေရာက္ရမွာပဲေလ. . .
အေျခအေနရွိမယ္ဆိုရင္ေတာ့
မင္းနဲ႔ငါအတူတူ
‘အမႈိက္မပစ္ရ’ ဆိုင္းဘုတ္ေလးပဲျဖစ္ျဖစ္
စိုက္ထူခ်င္ေသးတယ္
ငါတုိ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ
ဒီေလာက္ေတာ့ သိမ္ငယ္ခြင့္ ရွိတယ္မဟုတ္လား
မင္းေနေကာင္းရဲ႕လား ေကာင္းႀကီး ။ ။
မင္းစိုးရာ
ပုသိမ္မွာေတာ့
လမ္းႀကိတ္စက္ေအာက္
ေက်ာက္ခဲေလး ေရာက္သြားၿပီ သူငယ္ခ်င္း။
ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚ
ေျခာက္ေသြ႔သြားတဲ့ ငါတို႔ရဲ႕ အေပ်ာ္ေတြ
ညီေတြ၊ညီမေတြ လွည္းက်င္းႏုိင္ရဲ႕လား
ဘုရားနား နီးေတာ့ ဘုရားအေၾကာင္း
စာအုပ္နား နီးေတာ့ စာအုပ္အေၾကာင္း
မင္းအနား မနီးေပမယ့္ မင္းအေၾကာင္း
ေနေကာင္းရဲ႕လား ေကာင္းႀကီး။
ေကာင္းႀကီးေရ . . .
မင္းေသြးထဲ ေအးခဲေနတဲ့ ေရာ့(ခ္)သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လို
ငါတို႔ကို သတိရပါ
မင္းေျပာခဲ့သလိုေပါ့
တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ထက္
တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အရာေတြကို စားျမံဳ႕ျပန္ရတာ
ပိုအရသာ ရွိပါတယ္။
ေနေကာင္းလား ေကာင္းႀကီး
မင္းေက်ာင္းတက္ေနရၿပီဆို
ငါတုိ႔ကေတာ့
ဘဂၢဒက္မွာ မထူးဆန္းေတာ့တဲ့ လမ္းေဘးဗုံးပဲ
ကြဲခ်င္လည္း ကြဲေပါ့။
ပုသိမ္မွာတုန္းက ရန္ကုန္ ဘယ္ဘက္မွာလဲလို႔ ေမးေတာ့
မင္းေကာင္မေလးအိမ္ဘက္ မင္းက လက္ၫိႈးထိုးျပတယ္
အခုေတာ့ ပုသိမ္ဆိုတာ
ခ်စ္သူေတြ ရွိရာ အရပ္လို႔
ငါလည္း မွတ္သားတတ္ေနၿပီ သူငယ္ခ်င္း။
ေနေကာင္းလား ေကာင္းႀကီး
စေန၊ တနဂၤေႏြဆို ငါနဲ႔ၾကက္ဖေလး ႏွစ္ေယာက္
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ ရွိသမွ် လမ္းေတြ အကုန္ လိုက္ေလွ်ာက္တာပဲ
ဒါေပမယ့္ ဘယ္မွ မေရာက္ပါဘူး
ေနာက္ဆံုးေတာ့ လပြတၱာသား ကဗ်ာဆရာႏွစ္ေယာက္ရဲ႕
သမိုင္းလမ္းဆံုက သတ္သတ္လြတ္ အရက္၀ိုင္းေလးဆီ ေရာက္တယ္
ဒီဇုိင္းဆရာေလး ရဲထြတ္ဦးကေတာ့
လဖက္ဒညင္း ထမင္းတစ္ပြဲနဲ႔
သူရာေမရိယကို
သူ႔ဘက္က အရဲရင့္ဆံုး ကာကြယ္သြားေလရဲ႕။
ေနေကာင္းလား ေကာင္းႀကီး
စက္႐ံုထဲ ေရာက္တဲ့သူဟာ စက္႐ုပ္ေပါ့
စာသင္ခန္းထဲ ေရာက္ေနတဲ့ မင္းကေရာ
ဘာအ႐ုပ္ဘဲ ငါသိခ်င္လိုက္တာ
ေက်ာင္းသားဘ၀ ဓာတ္ပံုထဲမွာ
ငါတို႔အားလံုး ၿပံဳးေနတာ သံသယ ၀င္စရာပဲ။
ေကာင္းႀကီးေရ . . .
မင္းနဲ႔ငါ ေဆာက္မယ့္ အိပ္မက္ကို ဘယ္အင္ဂ်င္နီယာ အပ္မွာလဲ
ငါလည္းည, ညဆို ခႏၶာကိုယ္ကို
အိပ္ယာေပၚ အေလာင္းလို ပစ္တင္ထားရတယ္
အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ဆံပင္ေတြကို ဆြဲဆြဲဆန္႔ေနရတယ္
မ်က္ႏွာက်က္မွာ
လည္ေနတဲ့ ပန္ကာကို အေၾကာင္းမဲ့ စိုက္ၾကည့္ရင္း
ကိုယ္တစ္ျခမ္း ေရာင္ရမ္းေနရတယ္
ရင္ေတြ ပူလြန္းလို႔ ေလာင္းထည့္လိုက္တဲ့ ေရဟာ
လည္ေခ်ာင္း၀မွာ အေငြ႕ျဖစ္တယ္
ပါးစပ္က မႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ အေမာေတြဟာ
အျပင္မွာ မီးထေလာင္ေနရတယ္။
ေကာင္းႀကီးေရ . . .
ငါတို႔ရဲ႕ လူ႔ဘ၀ယႏၲရားမွာ
ဘယ္ၾကမၼာ ေခြးသြားစိတ္မ်ား က်ိဳးပဲ့ေနခဲ့ပါလိမ့္
အတိတ္ကို စြဲလမ္းတဲ့ ေရာဂါနဲ႔ပဲ
အရာရာ ခၽြတ္ေခ်ာ္ တိမ္းပါးခဲ့ရတယ္။
တခ်ိန္က
ေန မဟုတ္ေပမယ့္ လင္းခဲ့ၾကတဲ့ ေန႔ေတြ
ေရႊ မဟုတ္ေပမယ့္ ၀င္းခဲ့ၾကတဲ့ ညေတြ
မင္း နင္းထားတဲ့ ေျမႀကီးဟာ
ငါတို႔ ကိုယ္ပိုင္ေျမႀကီး
ငါတို႔အတြက္နဲ႔ ကမၻာႀကီး မေလးလံေစခဲ့ဘူး။
ငါ့စိတ္ကို ေလာင္ေနတဲ့ ေနေရာင္
ငါတို႔ မီးလိုလည္း ေတာက္ေလာင္ခဲ့ၾကဖူး
ငါတို႔ ေရလိုလည္း ေအးျမခဲ့ၾကဖူးတယ္
ငါတို႔ မိုက္မဲတာ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္
ငါတို႔ လိမၼာတာ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္
ငါတို႔ အရက္ေသာက္တာက အစ အဓိပၸါယ္ ရွိခဲ့ၾကတယ္။
အခုေတာ့
ဘယ္တက္နဲ႔ ေလွာ္ရမွန္း မသိေအာင္ဘဲ
အခ်ိဳးအေကြ႕က ၾကမ္းတမ္းခဲ့ေတာ့
အၫွာေလးတစ္ခုရဲ႕ အသီးတရာ
ေရစီးမွာ ေမ်ာပါခဲ့ရတယ္
ငါဟာ အံု႔သာအံု႔ၿပီး မရြာရဲတဲ့ စိတ္ေပ်ာ့ည့ံသူ မိုးတိမ္
ဒဏ္ရာကို ဇိမ္ခံပစၥည္း တစ္ခုလို အျမဲတမ္း ေခ်ာ့ျမွဴပြတ္သပ္လို႔
အရာရာတိုင္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္ တစ္ခုခ်င္းဆီမွာ
အဓိပၸါယ္ မရွိေတာ့တဲ့ အေၾကာင္း ယံုၾကည္ၿပီးတဲ့ေနာက္
ငါဟာဆင္ေသကို ဖံုးထားတဲ့ ဆိတ္ေရေလးလည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္
ကိုယ္အသက္ ကိုယ္ျပန္ထုပ္ထားရတဲ့
ဖက္ရြက္ေလးလည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္ ေကာင္းႀကီး။
ေကာင္းႀကီးေရ . . .
ငါတို႔ ေက်ာင္းေတာ္သားဘ၀ တအံု႔ေႏြးေႏြး လမ္းေလးကို
မင္းလည္း ေတြးၿပီးသတိရေနမွာေပါ့
အရာရာ မွားပိုင္ခြင့္လည္းရွိ
အရာရာ မွန္ပိုင္ခြင့္လည္းရွိတဲ့ ငါတို႔ရဲ႕ လူငယ္ဘ၀ဟာ
ဘယ္အရာကိုမွလည္း မမွားခဲ့ရ
ဘယ္အရာကိုမွလည္း မမွန္ခဲ့ရဘူး သူငယ္ခ်င္း။
တစ္သင္းလံုး တန္းဆင္းသြားၿပီးတဲ့ေနာက္
တစ္ေယာက္တည္း တင္က်န္ခဲ့တဲ့ ကစားသမားဟာ မင္းပါပဲ
ဘ၀အေပၚ စိတ္ျမဲကိုယ္ျမဲ ရွိႏုိင္တဲ့သူ
လူ႔အႏၶတို႔ရဲ႕ ဖတ္စာအုပ္ထဲက
“ကိုယ္အားဆိုတာ လူမိုက္ ငွား႐ိုက္ျခင္း” ဆိုတဲ့
ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို ပယ္ဖ်က္ပစ္ဖို႔
မင္းေနေကာင္းမွ ျဖစ္မယ္
အ႐ုိင္းအတိုင္း သြားေနတဲ့ ငါတို႔သမိုင္းကို
ယဥ္ေက်းလာဖို႔
မင္းေနေကာင္းမွျဖစ္မယ္
ငါတို႔ဘိုးဘြား အထြတ္အျမတ္ေပၚက
ဖိနပ္ရာေတြကို ျပန္ဖ်က္ပစ္ဖို႔
မင္းေနေကာင္းမွ ျဖစ္မယ္။
ဘယ္လိုလဲ ေကာင္းႀကီး
ေအာင္ေအာင္ဟိန္းကို ေတြ႕ရင္ ေျပာလိုက္ပါ
ကမၻာမွာ ေက်ာက္စိမ္းေတြ ရွားပါးကုန္ၿပီဆိုတဲ့ အေၾကာင္း
ဟိန္ေလးတစ္ေယာက္ကိုေတာ့
ေဆးလိပ္ေတြ သိပ္မေသာက္ပါေစနဲ႔
အျမဲတမ္း ေပးခ်င္ေနသူ သူ႔အတြက္
ငါတို႔ဘက္က ယူစရာ မကုန္ေသးဘူး
ဖိုးထက္ကေတာ့
အရင္လို ကတၱရာလမ္းကို
လက္သီးနဲ႔ ထိုးရေလာက္ေအာင္ မမိုက္ေတာ့ပါဘူး
သူဟာ လြမ္းလည္း လြမ္းတတ္လို႔
သူဟာ ခ်စ္လည္း ခ်စ္တတ္ခဲ့ပါၿပီ။
ငါတို႔ ပုသိမ္ ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ
ဆိုင္ကယ္ကို အျမဲစက္ႏိႈးထားတတ္တဲ့ သားေပါက္အတြက္
ေငြေသာ္တာေရာင္ျခည္ သီခ်င္းေလး ငါက်က္ထားတယ္
ႏွလံုးလွသူ ဆရာ၀န္ႀကီးကေတာ့
ၿပံဳးၿပီး ၾကည့္ေနဦးမွာ ေသခ်ာတယ္။
စိုးမ်ိဳးဦးရယ္၊ ခ်စ္္သူရယ္၊ သားေလးရယ္
ငါတို႔နဲ႔ ေ၀းရာမွာ ေပ်ာ္ေနပါေစေတာ့
ေရြးျမစ္ကိုျဖတ္၊ ျပန္မေလာ့ျမစ္၀ွမ္းတစ္ဖက္က
သူတို႔ ဘီတြတ္ရြာႀကီးကို အသြား
ျမစ္ေလ အ႐ိုင္း အေမွာင္ေတြ တျဖည္းျဖည္း စိုင္းလာခ်ိန္
စက္ေလွေပါင္းမိုးေပၚ
ေအာ္ခ်င္ရာေအာ္ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေတြေလာက္
ငါတို႔ဘ၀ေတြ ေနာက္ထပ္ လြတ္လပ္ခြင့္ ရွိပါဦးမလား။
ပိေတာက္ ရိပ္သာ၊ ေရတမာ
အျမဲတမ္း ျပာေနတဲ့ မ်က္ခင္း
ငါတို႔ နင္းေလွ်ာက္ေနက် ေျမသားလမ္းနီနီ
ထန္းပင္ေတြလည္း စီရရီရွိတဲ့
ေက်ာင္းေတာ္ရာ ‘အပင္ႏွစ္ဆယ္’ရြာေလးရယ္
ရင္ခုန္းမူးမူး ခ်စ္ျခင္း၌ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးခဲ့ရာ
‘မ်ိဳးဆက္သစ္’အေဆာင္ေလးေရွ႕က
‘ညီမွ်ျခင္း’သီခ်င္းညေတြရယ္ . . .။
ရထားသံလမ္း နံေဘး
ခရမ္းခ်ဥ္သီး မီးေလး အျမဲလင္းေနတဲ့ ‘မီ’တို႔ အိမ္ေရွ႕
သူ႔ ပခုံးႏုႏုထက္က
အျပာေရာင္လြယ္အိတ္ေလး ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ မင္းရယ္. . . ။
ငိုလည္းငိုခဲ့ ရယ္လည္းရယ္ခဲ့
လြမ္းလည္းလြမ္းလို႔ ၾကမ္းလည္းၾကမ္းလို႔
ငါဟာ မ်က္စိမကန္းေပမယ့္
ငါဟာ တေစၧမေၾကာက္ခဲ့
အေဆာင္ေဆာင္ အခန္းခန္း မဟုတ္ေပမယ့္
တစ္ေဆာင္တည္း တစ္ခန္းတည္းရွိတဲ့
တစ္ေထာင့္တစ္ညမဟုတ္ေပမယ့္
တစ္ေထာင့္တစ္ညထက္ ပိုတမ္းတရတဲ့
ပုသိမ္စက္မႈဇံုထဲက ငါ့ဒဏ္ရာရအခန္းက်ဥ္းကေလးရယ္
လြမ္းေမာစရာ ပုသိမ္ညေတြေလာက္
ငါတို႔ဘ၀မွာ ေနာက္ထပ္ျဖဴစင္ခြင့္ရပါဦးမလား . . .
အုတ္ခဲက်ိဳးေလး ႏွစ္လံုးနဲ႔ ထူမတ္ထားရတဲ့
ငါတို႔ဘ၀ရဲ႕အလံေတာ္
ေနေရာင္ကို ေမွ်ာ္ရင္း လကြယ္ညေတြနဲ႔လည္း တိုးခဲ့ရပါၿပီ။
ေကာင္းႀကီးေရ . . .
ရန္ကုန္မွာ မ်ဥ္းၾကားဆိုတာကလည္း
ျဖတ္မကူးရဲေလာက္ေအာင္ ေ၀၀ါးလြန္း
အႏၱရာယ္ေတြကလည္း ႏုနယ္လြန္းလို႔
ထိစမ္းလိုက္ရင္ ေယာင္မွား စြဲလမ္းမိေတာ့မယ္။
ငါငိုေနတယ္ ေကာင္းႀကီး
ေငြေၾကးအတြက္ မဟုတ္
ေက်ာ္ၾကားမႈအတြက္ မဟုတ္
ဂုဏ္ျဒပ္ ႐ုပ္၀တၱဳပစၥည္းေတြ အတြက္လည္း မဟုတ္
ခ်စ္ျခင္း၊မုန္းျခင္း၊ဆံုး႐ႈံးျခင္းေတြ အတြက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး
ငါငိုေနတာ
အရြက္ဖံုး ခံထားရတဲ့ ႐ိုးတံၫွာေလးအတြက္
ႀကိဳးမရိွေတာ့တဲ့ စကၠဴစြန္ေလးအတြက္
လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီမႈကို ေရွ႕တန္းတင္ထားရတဲ့
ေဟာ့ဒီေခတ္ႀကီးအတြက္
ခ်စ္သူကိုေပးရမယ့္ အနမ္းကို
တျခားသူဆီ ေပးလိုက္ရတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးအတြက္
အသက္မျပည့္ခင္ ေရာင္းစားခံရတဲ့
ၿမိဳ႕စြန္ၿမိဳ႕ဖ်ား ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုအတြြက္
သစ္သား ဆုတံဆိပ္ကေလးတစ္ခုနဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ခံထားရတဲ့
လူေတာ္ေလးတစ္ေယာက္အတြက္
မဂၤလာဒံု စက္မႈဇံုထဲက အေျခခံ အလုပ္သမားေလးေတြအတြက္
ငါငိုေနတယ္ ေကာင္းႀကီး
ငါတို႔ေခတ္မွာ ငါတို႔ရလိုက္တာ
အဲဒီမ်က္ရည္ေတြပါပဲ ေကာင္းႀကီး။
ေကာင္းႀကီးေရ . . .
ေလယာဥ္ေပၚ ပါသြားတဲ့ မင္းႏွလံုးသားကို ျပန္သိမ္းထား
(Brain Drain တင္ မဟုတ္ဘဲဲ
Heart ပါ Drain သြားတာကေတာ့ ငါလည္း စိတ္မေကာင္းဘူးေပါ့)
အေနၾကာလာေတာ့လည္း ေနၾကာေတြလို
ေနလာရာ အလုိက္သင့္ မ်က္ႏွာမူတတ္သြားမွာပါ. . .
တစ္ခ်ိန္က ငါ့အေမွာင္ညေတြရဲ႕ လွ်ပ္စီးအလင္းေလးဟာ
အခုေတာ့ ငါ့ေကာင္းကင္မွာ အသာဆံုး လမင္း
‘မီ’ကို မင္းလြမ္းသလို
ငါမင္းကို တဖြဖြ လြမ္းလိုက္ပါတယ္ . . .။
ေကာင္းႀကီးေရ . . .
ဘာရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး
တခ်ိန္က် ေသမင္းႏႈတ္ခမ္း၀
ငါတို႔လည္းေရာက္ရမွာပဲေလ. . .
အေျခအေနရွိမယ္ဆိုရင္ေတာ့
မင္းနဲ႔ငါအတူတူ
‘အမႈိက္မပစ္ရ’ ဆိုင္းဘုတ္ေလးပဲျဖစ္ျဖစ္
စိုက္ထူခ်င္ေသးတယ္
ငါတုိ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ
ဒီေလာက္ေတာ့ သိမ္ငယ္ခြင့္ ရွိတယ္မဟုတ္လား
မင္းေနေကာင္းရဲ႕လား ေကာင္းႀကီး ။ ။
မင္းစိုးရာ
Comments
Post a Comment